Ragdoll

Magda

Amerykańscy hodowcy kotow postawili sobie zadanie wykreowania typowego dla Stanów Zjednoczonych kota półdługowłosego o wyglądzie syjama. Ann Baker z Riverside, prawdopodobnie zachęcona zwycięskim marszem w Europie kotów perskich z kolorowymi oznakami i kotów birmańskich, pierwsza zaprezentowała zdziwionej publiczności kota nazwanego "ragdollem", czyli "szmacianą lalką". Szmaciane lalki są w Stanach Zjednoczonych ulubionymi zabawkami małych dzieci, ponieważ można z nimi robić, co się chce, nie psując ich przy tym. Nadając kotom taką nazwę od razu zwrócono uwagę na cechy przypisywane rasie powstałej w ramach programu hodowlanego z białymi persami i kotami z oznakami. Ann Baker, która zresztą swoją hodowlę opatentowała, twierdziła, że ragdolle nie odczuwają bólu i mogłyby biegać nawet po rozżarzonych płytach kuchennych. RAGDOLL
Ta i inne opowieści miały na celu wyłącznie rozsławienie kotów tej rasy, aby się lepiej sprzedawały. Z powodu tych pokrętnych doniesień upłynęło sporo czasu nim koty te zostały uznane za rasę. Powstała ona na początku lat 60., triumfy zaś jako gwiazda kocich wystaw zaczęła święcić dopiero w późnych latach 80. Przyznać trzeba, że koty rasy ragdoll odziedziczyły po swoich perskich i birmańskich przodkach sympatyczne cechy: są bardzo spokojne, o zrównoważonym temperamencie i przyjaźnie nastawione do człowieka, szukają z nim kontaktu i chętnie pozwalają się nosić na rękach. Ragdolle, mimo sporych rozmiarów, zupełnie się odprężają, nawet jeśli się je nosi nieprawidłowo. Gdy się rozdokazują, nigdy nie są natrętne; szukają kontaktu z innymi kotami. Znawców kociej psychiki nie zdziwi jednak fakt, że w razie konfliktu także ragdolle zachowują się typowo po kociemu, tzn. parskają i trochę próbują "rękoczynów".

Ragdolle są klasycznymi kotami z oznakami, łączącymi białe futro ze skłonnością do ciemniejszych oznak na głowie, uszach, kończynach i ogonie. Ragdolle, w przeciwieństwie do innych ras z oznakami, hoduje się w trzech różnych odmianach wzoru ubarwienia futra. Wszystkim odmianom stawia się takie same wymagania dotyczące budowy głowy, reszty ciała, wyglądu oczu i właściwości futra. Ciało ragdolla powinno być duże, długie i muskularne. U dorosłego kota tylne kończyny wyglądają trochę przyciężko, niekiedy nawet ociężale, co przez długi czas było powodem opinii, że ragdolle mają trudności z chodzeniem. Przyczyną domniemywanej ociężałości są znacznie dłuższe tylne kończyny niż przednie, co powoduje typowy dla ragdolli chód. Długie ciało dorosłych kotów powinno mieć w barkach taką samą szerokość jak w zadzie. Ogólny zarys ciała tego kota powinien być prostokątny.
U starszych okazów typowy jest także rzucający się w oczy duży brzuch, który jednak nie powoduje obniżenia ocen. Kocury tej rasy są trochę większe od kotek i, podobnie jak u innych ras kotów długowłosych, są w pełni wyrośnięte dopiero w wieku 3 lat. Głowa ragdolla jest podobna do głowy kota birmańskiego: klinowata, z czołem spłaszczającym się ku górze, pełnymi policzkami i prostym nosem z lekkim zagłębieniem u nasady. Pożądany jest silny, okrągły podbródek. Uszy są średniej wielkości, u nasady szeroko otwarte. Idealne uszy muszą mieć zaokrąglone wierzchołki i być zakończone wyraźnie widoczną kępką włosów. Oczy są ciemnoniebieskie, duże i owalne; odstęp między nimi powinien być dość duży. Im niebieskie oczy są ciemniejsze, tym lepiej.
Kończyny są średniej długości, silne i muskularne, tylne dłuższe niż przednie. Duże i zaokrąglone łapy powinny mieć między palcami wyraźne kępki włosów. U niektórych linii występuje dziedziczna wada polegająca na wygięciu na zewnątrz lub szerokim rozczapierzeniu palców. Koty z tą wadą należy wykluczyć z hodowli. Ogon ragdolli powinien być dosyć długi, ku końcowi zwężający się i silnie owłosiony.
Futro jest od średnio długiego do długiego, przy czym coraz bardziej na popularności zyskuje futro dłuższe. Na brzuchu, piersi i szyi okrywa włosowa jest dłuższa, jednak kołnierz na szyi nie jest tak wydatny, jak u innych porównywalnych ras. Samo futro jest gęste, z miękkim podszyciem. Włosy są jedwabiste i nadają futru charakterystyczny połysk, którego nie można pomylić z innym.